متولد شدم:)

میخواستم یه لاته خودمو کافه لمیز مهمون کنم و تخت بخوابم.این بهترین برنامه جشن تولد بعد از یه کشیک شلوغ بود.از بیمارستان زدم بیرون کلی میس کالد و پیام نخونده داشتم تو راه برگشت یکی یکی بازشون کردم و لبخند زدم.هنوز آدمای زیادی به یادم بودند.

رسیدم خونه و پیک یه بسته پستی واسم اورد.وقتی بازش کردم جیغ کشیدم باورم نمیشد یه آدم از اون سر دنیا این تاریخ رو یادش باشه و از قبل واسش برنامه ریزی کنه.نیم ساعت بعد الهه با یک کیک شکلاتی پشت در بود و تو کوچه تولدت مبارک میخوند.خندیدیم و شروع ٢٧سالگی رو جشن گرفتیم.

٢٦سالگی یه دختر آبی بود.دست به سرش کشیدم و با لبخند از هم جدا شدیم.

 ٢٧سالگی مهربون و شاد باش سرشار از تجربه های هیجان انگیز

:)

سخت و آسونش گذشته.شاید این مهاجرت کوچک بهترین تصمیم زندگیم بود هفت ماه از عمرم که واقعا زندگی کردم.روزای سخت گذشت و روزای آسایش رسید .هشت سال سکون ، دست و پا زدن ،آدمای پوشالی و بی معرفت تموم شدند و اتفاقات و آدمای قشنگ تری زندگیمو ساختند.خدا صدامو شنیده و آرزوهام یکی یکی برآورده میشه حتی حکمت آرزوهای برآورده نشده مو میبینم.

بیماری ، بی خانمانی ، بیکاری و بی پولی رو اینجا تجربه کردم اما یه لحظه به عقب نگاه نکردم و نخواستم که برگردم .آسون نبود اما با کلمه غربت و دلتنگی غریبه بودم.من اینجا رو دوست داشتم و دارم گرچه پر از آدم عوضیه شلوغه حتی شاید گاهی بهش میگم خراب شده .قوی بودم و همه چیز رو مدیریت کردم و روزای سخت تموم شد.هیچ میلی برای سفر به مشهد ندارم شاید در این مدت دو بار برگشتم خونه .نه اینکه خونه پدریم جای بدی باشه اتفاقا پر از عشق و گرماست اما هر کس یه جوریه دیگه.

اما دیشب دلم واسه خونه پرکشید.برای سفره های افطار مامان و دور هم جمع شدنمون ، مهمونی های دوره ای ماه رمضان ،جلسات قرآن دوره ای مردونه حتی دلغک بازیا و حرفهای عمو و عمه زاده ها.خیلی پرروتر از اینم که به روی خودم بیارم یا گریه کنم اما دیدم آها پس اینه وقتی سیاوش میگه"منم جنگل بدون ریشه"

:)

فردا دوست عزیزی مهمان منه که دیدارش یکی از شیرین ترین اتفاقات سال جدیده.دیداری که مدتها منتظرش بودم و به دلایلی میسر نشد.تو بحبوحه کشیکا و مشغولیتای قبل مرخصی باید یه سری کار متفرقه انجام میدادم که وقت و انرژی زیادی رو ازم گرفت.ساعت ١٢ دیشب آخرین کارا تموم شد و با خستگی و کلی دلمشغولی برمیگشتم خونه که  خودمو تو کوچه دیدم.سراسر کوچه رو اذین بسته بودند و پسرک جوونی در حالیکه ویلون میزد کوچه رو ترک میکرد.تا وقتی صدای ویلون قطع شد رو پله نشستم و به آسمون نگاه میکردم.هیچکس تو کوچه نبود و تنهایی مزه کردن این صحنه لذتشو چند برابر کرد.خیلی وقت نیست که زندگی مستقلی دارم اما تجربه های لذت بخشی داشتم ، دوستان زیادی پیدا کردم و آینده بهتری رو رقم زدم.

درون من یه نفر بزرگ شد و با تمام وجود شروع به زندگی کرد.خیلی وقته احساس پروانه ای رو دارم که پیله دورش رو شکافته و در حال کشف جهان اطرافشه.

دل تو اولین روز بهار 

دل من آخرین جمعه سال

و چه دورند

و چه نزدیک بهم.....