تا حالا آتش گرفتن انبار کاه رو دیدید؟
یه جرقه به زندگیم خورد و همه چیز شروع شد.هر لحظه که میگذره من بیشتر می تونم پشت این انبار کاه رو ببینم مثل اینکه فیلم رو دور تند گذاشتند .شرایط بیرونی و درونی رو دور تند افتاده و هر روز یه شمارش معکوس به حساب میاد. چیزایی تو روحیه م کشف میکنم که هضم هر کدوم ماه ها طول میکشه .گاهی از دیدن چیزی میخندم و از ته دل ذوق میکنم بعد به خودم میام و میگم وای این منم؟! خوب فکر میکنم و می بینم که سالهاست این من واقعی رو پنهان کردم و حالا بدون پیش داوری میتونم خودم باشم.خودِ خودم.خودی که بارها سرزنش شد سرکوب شد و کز کرد یه گوشه ذهنم.
انگشت اتهام از روم برداشته شده و کسی نمیگه تو مشکل داری حتی اگه مشکلی داشته باشم کسی انتظار تغییر ناگهانی نداره و محکم میگم "همینه که هست"
چقدر شیرین و مطبوعه که میتونی "همینی که هست" باشی میتونی آرامش داشته باشی و خودتو کشف کنی.خود واقعیت نه خودی که سعی میکردی اداشو دربیاری.
همزمان با اتفاقات عجیب روحی خیلی از کارام تایم اوت داره و باید تا یه زمان معین تموم شه جای هیچ مرخصی و استراحتی وجود نداره و پشت سرهم کار تراشیده میشه.دائم باید سوال کنم و هر چی بدونم کمه.
وقتی چند روز پیش علیرضا زنگ زد و گفت پانسیون و کار باشرایطی که میخواستم رو برام پیدا کرده خندم گرفته بود که حتی شرایط فعلیم هم استیبل نیست و باید به فکر جابه جایی باشم.
واسه آدمی مثل من که عادت به برداشتن چندتا هندونه نداره و باید کاملا یه قضیه حل بشه تا کار دیگه ای رو شروع کنه شرایط فعلی آسون نیست.
چیزی که باعث میشه بتونم ادامه بدم حاشیه امنی که در زندگی دارم.اون بخش آروم و منحصر به فرد که تجلی زندگی دلخواهمه و باهاش احساس آرامش و شادی میکنم.
سنجاق قفلی: زد زیر گریه و من از خوشحالی گریه کردم - هیچ قضاوتی در کار نیست و این یک معجزه است - شگفت انگیز ِ که برای همه چیز یه راه حلی داره - ماتیلدا گفته بودی خوشبختی یه چیز نسبیه و به طور مطلق وجود نداره ولی این روزا به طور مطلق خوشبختم.کن یو بی لیو ایت؟!
